70lik Senfoni – Vio

Küçük bir kıvılcım ateşler söndürülmüş tütünlerimi
Vakti gelir diye boş bir kağıda döktüm hüzünlerimi
Ben kendim geldim bu hale bana kimse üzül demedi
Yalnızca Tanrı’ya güvendim o da hiçbir şey söylemedi
Güneşin batışını izleyen kör!
70’lerden kalan senfoniyi dinleyen sağır
Düzenin yapısına girmeyen yön
Bin iltihap kanımda sessizliğim kadar ağır
Huzur kapısını açtı da bir tek ben mi görmedim?
Her gün yanında yarası olan sence der mi ölmedim?
Bu ruh temizlendi kirden, artık öyleyim
Vazgeçin savaştan sevişten biraz şarkı söyleyin

Söyleyin ki gökkuşağı çıksın tekrar orada
Söyleyin ki kapılmasın kimse çaresizliğe
Söyleyin ki bilsinler her sokak her salonda
Söyleyin ki demesinler bir daha gelir diye
Söyleyin ki kuşlar gökyüzüne değmesinler
Söyleyin ki olmayalım kötü bahsedilen
Söyleyin ki vicdansızlar bir daha sevmesinler
Söyleyin ki artık üzülmesin serseriler

Tutuşur her yerim siyah panjurlu evinde yaşayan genç kalenderim
Ölüm denen yaratıkla bir daha buluşursam affedin
Üzgünüm, bu hayat benim!
Ben aydınlıktım, karanlığı sevdim
Belki de en kötü kararımı verdim
Eskimiş ütopyamda yazdığım her şiiri tek kalemde sildim, yalanları yendim
Bugünlerde fazla bir şey yazmıyorum deftere
Zaten bir bedenim bir ruhum yetiyor denizdeki tekneme
Bugünlerde günler aynı, sanki her gün ezbere
Geçmişine zarar vereni gelecekte bekleme

Mutlu günler gelecekse gelsin artık çünkü zamanım kalmadı hiç
Tanrı ödülümü versin artık çünkü bir mükafat almadım hiç
Aydınlık karanlığı yensin artık çünkü dünyayı siyah sanmadım hiç
Taş kalpliler yansın artık çünkü kimseye kötü bir şey yapmadım hiç

Sevgilerle, bu kadar