Cenaze Evi – Yüzyüzeyken Konuşuruz

Aynı dertten muzdarip ve aynı kentten kovulmuşuz
Kuşlar uçuyor hayat ne garip
Boş ver sonra konuşuruz
Giydiğim tüm ceketler vücudumu sardı
Ceketlerin halini kimse sormadı
En sevdiğim halıya kahve damladı
Bunları çabucak geçelim başka ne vardı?

Üstüme gelme artık benim
Zaten koku çok ağır
Güzel kesilmiş kenarlarımla beraber
Mantarsız bir pizza gibiyim

Sanki güneş burada hiç doğmamış gibi
Herkes neden suskun sanki cenaze evi
Beni üzme satarım Kadıköy’deki evi
Gönlümü hoş tut hep buradan öp beni

Aman kendini asmış yüz kiloluk bir zenci
Üstelik gece çökmüş, ses gelmiyor kümesten
Ben olsam utanırım, bu ne biçim öğrenci?
Hem dersini bilmiyor hem de şişman herkesten

İyi nişan alırdı kendini asan zenci
Bira içmez, ağlardı babası değirmenci
Sizden iyi olmasın, boşanmada birinci
Çok canım sıkılıyor, kuş vuralım istersen

Sanki güneş burada hiç doğmamış gibi
Herkes neden suskun sanki cenaze evi
Beni üzme satarım Kadıköy’deki evi
Gönlümü hoş tut hep buradan öp beni